سمهودی در شرح این حدیث چنین می‌گوید:
و روشن است که اولاد حضرت زهرا "س" پاره تن آن حضرتند، پس به واسطه ایشان، پاره تن رسول خدا "ص" هم می شوند و چنین بود که وقتی ام الفضل در خواب دید که پاره ای از جسم پیامبر "ص" در دامن او قرار داده شده، پیامبر "ص" خوابش را چنین تعبیر کردند که حضرت زهرا "س" فرزندی به دنیا خواهد آورد و در دامان وی قرار خواهد گرفت، پس امام حسن "ع" به دنیا آمد و در دامان وی گذارده شد. پس هرکه از ذریه حضرت زهرا "س" دیده می شود جزئی از همان پاره تن است، هرچقدر هم فاصله زیاد باشد و هرکه در این سخن تأمل کند از صمیم قلب به آنها احترام گذارده و از غضبناک کردن آنها "هرگونه که باشند" خودداری خواهد کرد».
ابن حجر نیز در شرح حدیث گفته: از این حدیث حرمت آزاردادن هرآنکه پیامبر "ص" بخاطرش اذیت می شوند، ثابت می شود. پس ایذاء هرآنکه نسبتی با حضرت زهرا "س" دارد و بخاطر آزارش آن حضرت آزرده می شوند، منجر به آزار پیامبر "ص" می شود و گناهی بزرگتر از آزار حضرت زهرا "س" بخاطر ایذاء فرزندانشان نیست، و از همین روست که همیشه می بینیم که هرکه چنین کند، در همین دنیا عقوبت دیده و بی گمان عذاب آخرت دردناکتر است”».

فاطمة » ابنته بضعة » بفتح أوله و حکى ضمه و کسره و س المعجمة و الأشهر الفتح أی جزء منی » کقطعة لحم منی فمن أغضبها » بفعل لا یرضیها فقد أغضبنی »

استدل به السهیلی على أن من سبها کفر لأنه یغضبه وأنها أفضل من الشیخین …
قال الشریف السمهودی : و معلوم أن أولادها بضعة منها فیون بواسطتها بضعة منه و من ثم لما رأت أم الفضل فی النوم أن بضعة منه وضعت فی حجرها أولها رسول الله صلى الله علیه و سلم» بأن تلد فاطمة غلاما فیوضع فی حجرها فولدت الحسن فوضع فی حجرها، فکل من یشاهد الآن من ذریتها بضعة من تلک البضعة و إن تعددت الوسائط و من تأمل ذلک انبعث من قلبه داعی الإجلال لهم و تجنب بغضهم على أی حال کانوا علیه اه‍ .
قال ابن حجر : وفیه تحریم أذى من یتأذى المصطفى صلى الله علیه و آله و سلم» بتأذیه فکل من وقع منه فی حق فاطمة شئ فتأذت به فالنبی صلى الله علیه و على آله و سلم» یتأذى به بشهادة هذا الخبر ولا شئ أعظم من إدخال الأذى علیها من قبل ولدها و لهذا عرف بالاستقراء معاجلة من تعاطى ذلک بالعقوبة فی الدنیا ولعذاب الآخرة أشد » اه‍ .

پی‌نوشت: محمد عبدالرؤوف المناوی ( م ۱۰۳۱ هـ ) ، فیض القدیر شرح الجامع الصغیر

این هم نتیجه جسارت به سادات

الأمالی للصدوق ابْنُ الْمُتَوَکِّلِ عَنْ مُحَمَّدٍ الْعَطَّارِ عَنِ ابْنِ أَبِی الْخَطَّابِ عَنِ النَّضْرِ بْنِ شُعَیْبٍ عَنِ الْقَلَانِسِیِّ عَنِ الصَّادِقِ "علیه‌السلام" عَنْ آبَائِهِ "علیه‌السلام" قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ "صلی‌الله‌علیه‌وآله" إِذَا قُمْتُ الْمَقَامَ الْمَحْمُودَ تَشَفَّعْتُ فِی أَصْحَابِ الْکَبَائِرِ مِنْ أُمَّتِی فَیُشَفِّعُنِی اللَّهُ فِیهِمْ وَ اللَّهِ لَا تَشَفَّعْتُ فِیمَنْ آذَی ذُرِّیَّتِی.(۱)

الأمالی للصدوق أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ رُزْمَةَ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ عِیسَی الْعَلَوِیِّ عَنْ عَبَّادِ بْنِ یَعْقُوبَ عَنْ حَبِیبِ بْنِ أَرْطَاةَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ ذَکْوَانَ عَنْ عَمْرِو بْنِ خَالِدٍ قَالَ حَدَّثَنِی زَیْدُ بْنُ عَلِیٍّ وَ هُوَ آخِذٌ بِشَعْرِهِ قَالَ حَدَّثَنِی أَبِی عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیه‌السلام وَ هُوَ آخِذٌ بِشَعْرِهِ قَالَ حَدَّثَنِی الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ علیه‌السلام وَ هُوَ آخِذٌ بِشَعْرِهِ قَالَ حَدَّثَنِی عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ علیه‌السلام وَ هُوَ آخِذٌ بِشَعْرِهِ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله وَ هُوَ آخِذٌ بِشَعْرِهِ قَالَ: مَنْ آذَی شَعْرَةً مِنِّی فَقَدْ آذَانِی وَ مَنْ آذَانِی فَقَدْ آذَی اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ مَنْ آذَی اللَّهَ جَلَّ وَ عَزَّ لَعَنَهُ اللَّهُ مِلْ‏ءَ السَّمَاءِ وَ مِلْ‏ءَ الْأَرْضِ.(۲)

رسول خدا "صلی‌ الله‌ علیه‌ و آله" دست به موى خود داشت و فرمود:

هرکه یک موى من را آزار کند، من را آزار کرده و هرکه من را آزار کند، خدا را آزرده و هرکه خدا را آزارد، خدا و آسمان و زمین لعنتش کنند.

پی نوشت ها:

[۱]. بحار الأنوار (ط – بیروت)، ج‏۹۳، ص: ۲۱۹ ؛ ( ۴) أمالی الصدوق: ۱۷۷٫

[۲]. عیون الأخبار ج ۱ ص ۲۵۰؛ أمالی الصدوق: ۱۹۹؛ بحار الأنوار (ط – بیروت)، ج‏۹۳، ص: ۲۱۹؛  حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحُسَیْنِ بْنِ أَحْمَدَ الْعَلَوِیُّ وَ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ قَالا حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ رُزْمَةَ الْقَزْوِینِیُ‏ مِثْلَهُ إِلَّا أَنَّ فِیهِ فَعَلَیْهِ لَعْنَةُ اللَّهِ مَوْضِعَ لَعَنَهُ اللَّهُ بحار الأنوار (ط – بیروت)، ج‏۹۳، ص: ۲۱۹٫ الأمالی للشیخ الطوسی جَمَاعَةٌ عَنْ أَبِی الْمُفَضَّلِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ بْنِ حَفْصٍ عَنْ عَبَّادِ بْنِ یَعْقُوبَ عَنْ أَرْطَاةَ بْنِ حَبِیبٍ عَنْ عُبَیْدِ بْنِ ذَکْوَانَ عَنْ عَمْرِو بْنِ خَالِدٍ مِثْلَهُ وَ زَادَ فِی آخِرِهِ وَ تَلَا إِنَّ الَّذِینَ یُؤْذُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ وَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذاباً مُهِیناً بحار الأنوار (ط – بیروت)، ج‏۹۳، ص: ۲۱۹٫ وَ مِنْهُ، حَدَّثَنَا الْحُسَیْنُ بْنُ أَحْمَدَ وَ هُوَ آخِذٌ بِشَعْرِهِ قَالَ حَدَّثَنِی عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ مُحَمَّدٍ الْبَلْخِیُّ وَ هُوَ آخِذٌ بِشَعْرِهِ قَالَ حَدَّثَنِی مَنْصُورُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ‏ بْنِ خَالِدٍ وَ هُوَ آخِذٌ بِشَعْرِهِ قَالَ حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ أَحْمَدَ التَّمِیمِیُّ وَ هُوَ آخِذٌ بِشَعْرِهِ قَالَ حَدَّثَنِی الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ عُمَرَ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع وَ هُوَ آخِذٌ بِشَعْرِهِ عَنْ عُبَیْدِ بْنِ ذَکْوَانَ وَ هُوَ آخِذٌ بِشَعْرِهِ عَنْ أَبِی خَالِدٍ عَمْرِو بْنِ خَالِدٍ وَ هُوَ آخِذٌ بِشَعْرِهِ قَالَ قَالَ زَیْدُ بْنُ عَلِیٍّ ع وَ هُوَ آخِذٌ بِشَعْرِهِ قَالَ حَدَّثَنِی عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ ع وَ هُوَ آخِذٌ بِشَعْرِهِ عَنْ أَبِیهِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ ع وَ هُوَ آخِذٌ بِشَعْرِهِ عَنْ أَبِیهِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع وَ هُوَ آخِذٌ بِشَعْرِهِ قَالَ: سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ص وَ هُوَ آخِذٌ بِشَعْرِهِ قَالَ مَنْ آذَی شَعْرَةً مِنِّی فَقَدْ آذَانِی وَ مَنْ آذَانِی فَقَدْ آذَی اللَّهَ وَ مَنْ آذَی اللَّهَ فَعَلَیْهِ لَعْنَةُ اللَّهِ مِلْ‏ءَ السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ قَالَ قُلْنَا لِزَیْدِ بْنِ عَلِیٍّ مَنْ یَعْنِی قَالَ یَعْنِینَا وُلْدَ فَاطِمَةَ ع لَا تَدْخُلُوا بَیْنَنَا فَتَکْفُرُوا. بحار الأنوار (ط – بیروت)، ج‏۹۳، ص: ۲۳۴  [۴۳] ( ۱) قد مر مثل هذا بأسانید تحت الرقم ۸ من هذا الباب.